Egel 767 is niet meer. Hij, volgens mij was het een hij, is afgelopen week ingeslapen. Egel 767 is gekomen rond de tijd dat ik ook bij de opvang ben begonnen in oktober. Ik begreep dat hij verstoten was door zijn moeder, een tijdje bij een vrijwilliger is geweest, toen een schimmelinfectie ontwikkelde en daardoor bij de opvang terecht kwam.
Egel 767 was erg aandoenlijk in het begin, ik kon hem zonder al te veel moeite oppakken om te wegen en te behandelen. Hij had niet veel vacht en stekels, en dus een schimmelinfectie. Hij werd hiervoor behandeld met allerlei middelen. Op gegeven moment leek de schimmelinfectie onder controle, maar vacht/stekels kwamen maar niet. En de stekels stonden alle kanten op. Hij was “raar”. Ook zijn gedrag was wat apart, hij begon met zijn tong te likken als je met eten aan kwam.
Het bleef halen en brengen met hem. Iedere keer knapte hij op, maar viel weer terug. En moest dan weer aan de medicijnen. Hij wilde alleen nog maar zacht kattenvoer eten. En het oppakken en behandelen en meer werd een opgave voor hem. Hij begon te blazen en te grommen. Ja, dat kunnen ze. En kopstoten geven. Nee, hij was niet meer happy. Hij kreeg overgewicht. En weer een infectie. Het was genoeg zo. Hij zou nooit terug kunnen in het wild, de enige optie zou bij iemand in een tuin zijn. Hij had geen manier om zichzelf te beschermen. Zijn moeder wist dat. En degene die hem gered heeft dacht ik geef hem een kans. En dat is gebeurd, maar niet gelukt. En gezien hoe hij op het laatst op zijn behandeling reageerde was in een tuin bij iemand eigenlijk ook geen optie. Nee, het was goed zo.
Ik benijd de leiding en vaste medewerkers in de opvang niet, die dit soort beslissingen moeten nemen. Ik zou er niet goed in zijn, natuurlijk zou ik ook altijd het belang van het dier vooropstellen maar toch. Vaak wordt het werk in een opvang of asiel als iets geweldigs gezien, maar dit is de keerzijde. Het harde feit is dat het merendeel van de egels die gebracht worden het niet overleven, niet meer terug kunnen naar de natuur. Ze komen uiteraard niet voor niets bij de opvang terecht, want de egels die wij zien overdag, daar is meestal iets mee. Egels zijn immers avond/nachtdieren. En sommige verwondingen zijn ronduit vreselijk, ik zal niet in details treden. Nee, dat is zeker niet de mooie kant van het werk. En natuurlijk, iedere egel die terug kan naar de natuur is er 1 en daar doen we het voor. Dat is de mooie kant.
En bij ieder succes denken we aan egels als egel 767, die het niet gered hebben. Deze opvang geeft egels geen namen, heel soms hebben ze wel eens een bijnaam, maar egel 767 had die niet voor zover ik weet. Juist zodat je je niet te veel gaat hechten. Maar dit was toch een bijzondere egel, en onbewust was ik wel een beetje gehecht aan hem geraakt. Ik zal hem missen, maar het doet me weer eens beseffen dat niet alles te redden is of te repareren. Dat dit ook onderdeel is van het leven. Ik ben dankbaar dat ik hem in zijn korte leven hier op aarde heb mogen leren kennen. Rust zacht lieve kleine man.
Ik heb ooit eens een blog geschreven op de website van mijn eigen praktijk, helaas bestaat die website niet meer, dus kan geen link delen, maar kan de tekst hieronder wel delen. De titel van dat blog was Fixing Things, en deze ervaring liet me denken aan dat blog. Ik ben het nog steeds in grote lijnen eens met wat ik toen schreef (ik doe overigens niets meer met dierencommunicatie, dus lees dat als in het verleden).
Diana
As an animal communicator, there are some things I need to be aware of not to fall for. One of them is fixing things.
We as species have a need to “fix” things. When something is broken, we repair it. When somebody is sick, we heal them. When death is near, we try to prolong it. It seems to be in our nature. Or is it? Maybe it’s been slowly entering our systems throughout our history. When we discovered how things work, how the body works. How people got sick, and why. And we try to fix it. And that’s okay as long as it has a function.
But it has gone to extremes, we try to fix everything. Old age is no longer accepted. Or respected. We manipulate to fulfil our needs for fixing. Food, animals, the earth, the climate even.
I’ve had a few consults where clients were “disappointed” by the results. They were expecting something else, or more. They kind of expected me to fix things for them. Maybe I have been not clear enough in stating where my work ends, or maybe they didn’t (want to) hear.
But I can’t fix it. I am just a vessel, a messenger. I translate what the animal has to say, what it needs to bring across. I tell what I sense in its body, to give directions if they are lost on what is going on. And that is where my work ends. The next step is up to the owner and the animal. My knowledge and experience can help get them on their way, but then it’s up to them. It’s not up to me to fix things.
And whilst I know this is where my responsibility ends, in the past sometimes I couldn’t help but get this feeling of failure. I wasn’t able to fix things. I should have done more. I should have made the animal complete again.
This need for me to fix things comes from my past. My brother making an attempt to end his life when I was young, and years later the second attempt succeeded. My father died a year later. Our family fell apart. And I just wanted to fix things, make it better. Heal everyone, make life pleasant again. Make it whole. Because I didn’t like that broken feeling.
But through the years I realised more and more that some things aren’t meant to be fixed. They are actually meant to be experienced, as valuable lessons and messages. They are meant to stay broken. Or maybe even never were broken. We can’t fix old age, we can’t fix death. They are a part of life, they aren’t broken. A part of the cycle. As the older animals say to me, please let my owner know I am not a patient. I don’t need fixing, I need love and understanding. I need acceptance. As my dog Elvis told me when he became paralysed. I don’t need fixing. I don’t want a wheelchair. I want you to accept me as I am. I am not broken, I am perfect just the way I am.
Animals are much better in accepting things the way they are. They most of the time don’t fix things, or if they are beyond repair, they let go of it. You will see a spider weave its web over and over again, or a bird build its nest over again, but in the end, they will just find a new spot if it doesn’t work. And parents that see that there is something wrong with their new born, know they won’t survive in the wild or weaken the species. They abandon them, or even kill them. They understand this circle of life. That doesn’t mean they don’t feel or mourn, they do, but they accept this.
Animals that are domesticated still have that urge, but we intervene. It’s our need for fixing and controlling things that comes up. To rescue the little animal. And it works, but lots of times they end up having special needs, or a weak immune system for instance. So, we keep on fixing the rest of their lives.
But for me, it was accepting the fact I can’t fix everything. I can guide, direct, give clues. I can translate, give the message. And accept that some things aren’t meant to be fixed. And can be very beautiful in their “broken” form…..
Ik hou van schrijven, dat mag wel duidelijk zijn. Het is mijn manier om me te uiten, ik schrijf dingen van me af in mijn dagboek, en dat is schrijven voor en aan mezelf. Het is anders dan schrijven voor mijn blog. Dan schrijf ik uit mezelf naar de wereld toe. Ik kan het niet uitleggen, maar het is echt anders, het voelt anders.
Ik ben al heel mijn leven zoekende naar wie ik ben, waar ik goed in ben, waar en bij wie ik thuis hoor. Ik hou van lezen, ik hou van taal. Ik hou van ontdekken, op avontuur gaan. Ik ben nieuwsgierig. Daardoor vind ik heel veel dingen leuk. Daardoor weet ik overal iets van maar geen uitblinker op een specifiek gebied. Ik kon aardig tekenen, ik kon aardig zingen, ik kon aardig dansen, ik kon aardig fluitspelen, ik kon redelijk harpspelen. Ja, ik kon alles aardig en redelijk.
Dus ik wist het niet. Waar ik nou echt goed in was. Omdat ik gek was op natuur en dieren dacht ik dan ga ik daar maar iets mee doen. Ik ging naar de agrarische school. En weer was ik overal aardig in. Omdat in de tijd dat ik naar die school ging er nog geen dierenverzorging als vak was koos ik uiteindelijk voor bloemsierkunst. Ook daar was ik aardig in. Uiteindelijk ben ik om meerdere redenen toch wat anders gaan zoeken. Ik was ook aardig in boekhouden en economie. Laat ik dan daar maar wat mee gaan doen.
En dat heb ik heel lang gedaan, en nu weer. Maar eigenlijk ben ik helemaal niet zo goed in rekenen, cijfertjes, statistiek, wiskunde. Nee, daar was ik niet eens aardig in. Maar omdat ik wel aardig ben in verbanden leggen, accuraat ben en gedetailleerd te werk ga, red ik me redelijk in dit beroep. Maar het is saai. Ik heb er geen plezier aan. Altijd waren nieuwe dingen leren en contact met collega’s de reden dat ik het volhield. Niet omdat het werk me zoveel voldoening gaf, me het idee gaf dat ik iets waardevols deed.
Ik besloot daarom toch weer te proberen met dieren te gaan werken, en ik dacht dat het combineren van werken met dieren en natuurlijke middelen mijn weg was. Eindelijk van die dodelijk saaie cijfertjes af en meer mijn hart volgen.
En ja, het werken met dieren zelf vond ik echt het einde. Maar de rest. Het ondernemerschap. Redelijk. Niet eens aardig. Dierencommunicatie kwam erbij, en ja dat kon ik wel goed, maar mensencommunicatie was maar matig.
En toen ging ik schrijven. En werd er iets wakker, ontstak er een vlammetje. Toveren met woorden. Dat vond ik leuk. Schrijven was natuurlijk wel een vak op school, maar dat was gericht op het technisch leren schrijven. Maar dit schrijven is anders. En ik vond het bloggen. En dat vond ik echt leuk. En ik wilde boeken gaan schrijven. En daar ergens liep er iets scheef.
Ergens in mij zit een boek, dat idee zit er al heel lang, en ik wil dat boek nog steeds geboren laten worden. Maar het boek dat ik uiteindelijk heb geschreven was niet het boek dat in mijn ziel leeft. Nee, dit was iets anders. En hoe meer ik erover dacht, hoe completer het boek werd, hoe zekerder ik werd dat dit boek nooit gepubliceerd zou worden. Mijn levensverhaal. Nee, dit is niet wat ik naar buiten wil schrijven. Het was helend om te schrijven, zeker, maar nee. Niet voor publicatie.
Ik wil toveren met woorden. Ik wil me weer zo voelen als toen ik begon met bloggen. Zoals ik me vroeger voelde als ik opstellen schreef en spreekbeurten. Die flow. Want daar was ik wel goed in. Taal. Schrijven. Meer dan aardig en redelijk. Ik hou van taal, ik kan daar echt van genieten.
Ik bewonder taalkunstenaars, taaltovenaars. Ik hou van mensen die het geschreven woord, iets dat in essentie een saai en plat gegeven is, tot leven toveren. Die er een speelparadijs van maken, waar je uren in wilt doorbrengen.
Ik hou van de taaltovenaars die door middel van filosofie mijn hersenen aan het werk zetten. Die me mezelf vragen laten stellen waar nooit antwoorden op gaan komen.
Ik hou van de taalkunstenaars en dichters die de meest prachtige woorden en zinnen ontdekken en hier composities van maken die bijna muzikaal zijn.
Ik hou van schrijvers die met hun woorden emoties kunnen overbrengen die bij mij iets losmaken, in gang zetten.
Ik hou van schrijvers die hele fantasiewerelden tot leven brengen maar daar wel diepere lagen in aanbrengen. Lagen van vriendschap, broederschap, verbondenheid. Die te vertalen zijn naar het dagelijks leven.
Ik hou van de tekstschrijvers die liedjes tot leven brengen met hun woordkunstenarij. Ja. Prachtig. Een lied kan tot een hoger niveau getild worden als de tekst diepgang en poëzie heeft.
Ik hou van fysieke boeken, het papier, de kaft, de geur. Sommige boeken zijn kleine kunstwerkjes op zich, en dan heb ik nog geen woord gelezen. Mooi vind ik dat.
Wanneer het geschreven woord op papier gaat dansen, gaat zingen, je mee op reis neemt. Ja, daar hou ik van.
En dat, dat is iets wat ik ook kan. Althans, dat denk ik wel. En misschien mag ik, in plaats van uit te vogelen hoe ik aardig en redelijk kan verdiepen of verbeteren, juist mijn tijd en energie steken in iets waar ik van nature goed in ben.
Dan hoop ik anderen ook te laten dansen, zingen en mee op reis te nemen.
En ik voel dat ik dit toch het beste in het Nederlands kan doen. Ja, ik ben goed in talen, en ik geloof dat als ik mijn best doe ik meerdere talen zou kunnen leren beheersen. Maar, en dat zie ik nu ook al met Engels schrijven, ik voel dat ik alleen in mijn eigen taal kan toveren met woorden. En ik heb lang een afkeer gehad van de Nederlandse taal, maar de laatste tijd ga ik het steeds meer waarderen, zelfs mooi vinden. Waarschijnlijk omdat ik eindelijk thuis aan het komen ben, in dit land en in mezelf.
Er zijn velen die mij inspireren, die al toveren met woorden, nu en in het verleden. Ik denk aan Toon Hermans, Herman Finkers, Dirk de Wachter, Bibi Dumon Tak, Mary Oliver, Raynor Winn, Tolkien. En nog veel meer. Maar dat zijn de mensen die nu zo bij me opkomen.
Ik hoop dus dat ik mag blijven toveren met woorden, en hier mijn eigen kunst van maken. Ik geloof dat hierin de beste leerschool is het gewoon doen, met vallen en opstaan, maar het ook vooral een kwestie is van de inspiratie laten stromen, deze stroom niet tegen laten houden door het spook van twijfel en onzekerheid.
Tot slot deel ik graag een aantal gedichten en teksten met jullie die ik bijzonder inspirerend vind. Veel plezier,
Diana
———————————
The Journey
One day you finally knew what you had to do, and began, though the voices around you kept shouting their bad advice— though the whole house began to tremble and you felt the old tug at your ankles. “Mend my life!” each voice cried. But you didn’t stop. You knew what you had to do, though the wind pried with its stiff fingers at the very foundations, though their melancholy was terrible. It was already late enough, and a wild night, and the road full of fallen branches and stones. But little by little, as you left their voices behind, the stars began to burn through the sheets of clouds, and there was a new voice which you slowly recognized as your own, that kept you company as you strode deeper and deeper into the world, determined to do the only thing you could do— determined to save the only life you could save.
Mary Oliver, 1935-2019
———————————
Op kruistocht in m’n spijkerbroek, lopend door de velden M’n papa en m’n mama zijn voor altijd mijn helden Aan het einde van de dag zijn we allemaal mensen M’n vader zei me ooit: “Het is een wereld zonder grenzen” Regen op het raam en ik stond huilend bij het venster Veel te vroeg duister, het is winter in de lente “Ik mis je elke dag”, is wat ik stiekempjes fluister Zie je nou wel, pa? Ik heb naar je geluisterd
Joost Klein, Outro van Europapa
———————————
De zoute zee slaakt een diepe zilte zucht Boven het vlakke land trilt stil de warme lucht He! iemand slaat soms onverwacht maar zeker op de vlucht Alarmfase Twee is hier nauwelijks nog berucht Maar men weet het niet En zwijgt van wat men hoort en ziet
Peter Slager, BLØF, eerste regels van “Aan de Kust”
———————————
Geluk
Geluk is geen kathedraal, misschien een klein kapelletje. Geen kermis luid en kolossaal, misschien een carrouselletje.
Geluk is geen zomer van smetteloos blauw, maar nu en dan een zonnetje. Geluk dat is geen zeppelin, ’t is hooguit ’n ballonnetje.
Toon Hermans, 1916-2000
———————————
The Peace of Wild Things
When despair for the world grows in me and I wake in the night at the least sound in fear of what my life and my children’s lives may be, I go and lie down where the wood drake rests in his beauty on the water, and the great heron feeds. I come into the peace of wild things who do not tax their lives with forethought of grief. I come into the presence of still water. And I feel above me the day-blind stars waiting with their light. For a time I rest in the grace of the world, and am free.
Wendell Berry, 1934-
———————————
De cursus ‘Omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door.
Goedemorgen Merel, ben je daar weer? Wat is je lied toch weer prachtig.
Zo werd ik vanmorgen gewekt door een mooie merelman op de nok van mijn appartement. Mijn raam lekker opengelaten vannacht want het was buitengewoon zacht. Zo in de ochtendschemering voordat de mensenwereld volledig ontwaakt zingt hij zijn lied. Ook ik bevond me in de wondere wereld tussen slaap en waak.
Ik hou van merels. Het zijn eigenlijk vrij eenvoudig uitziende vogels, maar toch, ik vind ze prachtig. Prachtig van eenvoud. Als het voorjaar zich heel voorzichtig aankondigt hoor ik ze vaak heel zachtjes vast oefenen. Verstopt in een struikje. De keeltjes opwarmen voor wat komen gaat. Het moment dat ze op dat hoge punt hun lied naar en voor elkaar zingen. En wij als mens hebben het voorrecht hiervan mee te genieten. Ik hoor het altijd, boven het mensenrumoer uit. Het is voor mij een anker, een rustpunt in de gekte, het geloof dat de natuur er altijd zal zijn.
Op de meeste plekken waar ik heb mogen wonen waren meestal wel merelnesten in de buurt in het voorjaar, soms ook in mijn eigen tuin. Ik probeerde mama merel altijd met rust te laten, hoe ze daar verscholen in de dichte bomen of struiken haar mooie eieren behoedzaam aan het uitbroeden was. En hoe papa en mama merel zodra de jongen waren gearriveerd druk in de weer gingen om voedsel te verzamelen voor de hongerige magen. Hoe dan vaak de alarmroep klonk als er weer eens een kat of kauw of ekster in de buurt kwam. Hoe ze deze belagers dapper te lijf gingen. En dan als de jongen groot genoeg waren ze verder verzorgd werden buiten het nest totdat ze zelfredzaam waren.
En hoe dan, als de zomer zijn einde nadert en de bladeren van kleur gaan veranderen, de merel zijn veren verruilt voor een winterdeken en de man zijn stem weer in winterslaap brengt. Hoe ze de bessen die nog aan de struiken hangen gebruiken om hun magen te vullen. Wachtend op de volgende ronde van hun bestaan.
Ja, merels zijn altijd deel geweest van mijn belevingswereld. Ik heb ook jaren in een straat gewoond die Merel heette. En ik mag wat van ze leren. Ze gaan niet bij de pakken neerzitten als het even niet meezit. Het hoort erbij. Eieren en jongen vallen vaak ten prooi aan katten of vogels, ouders soms wreed uit het leven gerukt door de wielen van de mensengekte. Zelfs een virus kon ze niet klein krijgen. Ze overleven het allemaal, ze passen zich aan. En dan in het voorjaar, dan klinkt weer dat merellied. En dat vult me met hoop. Geeft me dat momentje van geluk dat ik koester. Geeft me weer moed om aan een nieuwe dag te beginnen.
Dankjewel mooie merelman, met jouw betekenisvolle lied kan ik het leven weer wat beter aan.
Ik sluit af met de tekst van het liedje van The Beatles, en ja, dat dekt misschien wel de lading van mijn leven op dit moment.
Vandaag moest ik op de fiets medicatie halen voor Toendra, dat is even een eindje fietsen. Ik zag er in eerste instantie tegenop maar ik ben toch gegaan. Mijn gedachten waren weer vol aan sinds het opstaan na een onrustige nacht. Meestal brengt wandelen of fietsen wat rust. En ik probeerde tijdens de fietstocht ook naar buiten te keren in plaats van in mezelf opgesloten te zijn. Ik probeerde rond te kijken, sowieso om ook op te letten in het verkeer. Want ik voelde me gisteren even een dagje wat beter en meteen was er weer de angst dat er dan vast wel weer iets zou gebeuren. Misschien kreeg ik wel een ongeluk. Ik besefte me ook wel dat zo denken het gevaar van isolatie met zich meebracht. Dus, ja, ik ben toch gegaan.
Onderweg en bij de dierenkliniek en de winkels waar ik daarna moest zijn begon ik om me heen te kijken. Hoeveel onzichtbaar leed zou er zijn? Misschien doen we allemaal maar alsof. Misschien is het een groot toneelspel. Aan mij is ook niet echt te zien welke innerlijke strijd ik lever. Soms zijn dingen zijn wel zichtbaar aan de buitenkant, maar dat wil niet zeggen dat diegene aan de binnenkant worstelt. Misschien wel niet. Maar hoeveel onzichtbaarheid is er? Waarom zijn we niet meer open over wat er werkelijk in ons omgaat.
Op dagen dat ik weinig mensen zie/hoor kijk ik graag interviews, YouTube filmpjes, podcasts e.d. over mentale zaken. Door psychologen en psychiaters, en door mensen met eigen ervaringen. Ik leer daarvan. Ik vind dat zeer interessant. Het geeft me het gevoel dat ik niet gek ben, dat waar ik momenteel mee worstel niet ongewoon is. Dat er heel veel mensen mee worstelen en dan voel ik me niet zo alleen. Maar als ik dan zo buiten loop, of mensen spreek in mijn omgeving, dan denk ik wel eens dat ik echt de enige ben.
Een van de mensen die ik graag hoor spreken is Dirk de Wachter, een Belgische psychiater-psycholoog. Hij weet mentale zaken zo goed en mooi te verwoorden. En hij is een woordkunstenaar. Hij creëert woorden die zo goed de lading dekken van wat er momenteel in de maatschappij speelt. Huidhonger noemt hij strelingstreven. Onze ik-gerichte maatschappij noemt hij ikkigheid. Geweldig vind ik dat. Hij heeft bijzondere inzichten over het leven en de huidige maatschappij. Hij pleit voor meer aanwezigheid, meer aanraking. Het koffietje drinken op de hoek, en het wandelen in stilte. Want dan komen de echte gevoelens naar boven en naar buiten. Dan krijgen we het echte antwoord op de vraag hoe gaat het.
Het raakt me iedere keer wat hij zegt. Ik weet dat hij gelijk heeft. Wat wij als sociale mens echt nodig hebben is verbinding. Ik heb ooit wel eens een blog geschreven over het gebrek aan verbinding. Zo bijzonder in deze tijden van altijd online en bereikbaar zijn. Juist nu we meer dan ooit verbonden zouden kunnen zijn is de verbinding verbroken. We zijn alleen maar bezig met uiterlijkheden, met streven en resultaat behalen. We mogen niet meer ongelukkig zijn, het ultieme levensdoel is geluk geworden. En daardoor kunnen we het niet meer zo goed aan als het even wat minder gaat.
Mensen als Dirk en andere professionals krijgen het steeds drukker. De coaches zijn niet aan te slepen. Zelfs dieren worden als therapeuten ingezet. En dat terwijl, zoals Dirk ook aangeeft, eigenlijk we elkaars beste therapeut zouden mogen zijn. Maar wat doen we als iemand ons vraagt hoe gaat het? Oh goed hoor. Zelden zeggen we hoe het echt gaat. Allebei de kanten op. Als het fantastisch gaat is het ook oh goed hoor. Als we in een burn-out zitten is het ook goed hoor. Heel misschien als we fysieke problemen ervaren zeggen we niet zo goed hoor. Want de diepte ingaan dat durven we niet. Of hebben we geen tijd voor, nee, willen die tijd niet meer nemen.
Hoe zou de wereld eruitzien als we eerlijker waren naar elkaar, meer open over wat er echt gaande is. Als we elkaar zouden aanraken vanuit ons hart, zonder bijbedoelingen. Zonder dat er meteen een metoo gedachte bij komt kijken. Hoe mooi zou het zijn als je dan ontdekt dat jij niet de enige bent die worstelt met jezelf, met de wereld, met je relaties, met je eenzaamheid. Dan komt er automatisch verbinding.
Ja, ik ben het met veel dingen eens waar Dirk over vertelt en filosofeert. Hij is een bijzonder mens. Hij geeft zelf aan dat hij een bevoorrecht mens is omdat zijn ouders hem graag zagen. Hij beseft dat hij een bevoorrecht leven heeft want hij leeft in een land van vrede en kan elke dag eten op tafel zetten. Die tafel die onder een eigen dak staat. Hij ziet vaak anders in zijn werk. Maar door zijn goede start en basis denk ik dat hij goed om kan gaan met tegenslagen. En dat maakt hem zeker een bevoorrecht mens.
Ik heb een redelijke start gehad. Ik weet niet of mijn ouders mij graag zagen, er zat veel niet goed in ons gezin. De verhoudingen waren scheef. Er gebeurde dingen die onze basis hebben ontwricht. Ik weet daardoor nu niet goed hoe ik me in relatie tot anderen houding mag geven, me mag gedragen. Ik vind het moeilijk en verwarrend. Ik vertrouw anderen niet snel. Ik ben altijd op mijn hoede want wie weet wat ze allemaal van me willen. Geef ik de ander dan wel een kans? Ik weet het niet. Ik heb geen relaties geleerd. En heb niet geleerd hoe ik tegenslagen kan verwerken. Kan omzetten in levenslessen. Ik ben bang geworden voor tegenslagen.
Ik heb het vermoeden dat Dirk een bijzonder mens is met zo’n goede start. Zovelen van ons hebben dat niet mogen ervaren. Daarbovenop de huidige ikkige maatschappij waar we van alles delen op sociale media maar toch ook weer niks. Waar het allemaal aan de oppervlakte blijft. Gebakken lucht. Waar iedereen waarschijnlijk meer behoefte heeft aan dat koffietje op de hoek of die stiltewandeling. Waarbij er echt gedeeld mag worden. En het onzichtbare zichtbaar mag worden.
Nou drink ik geen koffie, dus het zal een theetje worden, maar mijn voornemen is om me meer open te gaan stellen voor theetjes en wandelingen. En aanraking op fysiek, ziels- en harts-niveau.
Ik hoop dat meer mensen dit gaan doen, dat het mobiele en online leven minder de boventoon gaat voeren, dat er weer een balans mag komen. Dat er echte oprechte interesse is voor onze medemens, dat we niet proberen elkaars problemen te repareren maar dat we wel voor elkaar klaarstaan. Dat we met elkaar in gesprek gaan als er een kink in de kabel is in plaats van mysterieuze teksten op sociale media te plaatsen, en echt naar elkaar luisteren in plaats van alleen maar op elkaar te vitten. Dat we proberen de redenen te achterhalen waarom iemand zo reageerde. Dat we eerlijk naar elkaar mogen zijn zonder grof te worden. Dat we de kunst van communiceren weer terugvinden, via dat koffietje, of die lunch, of dat biertje in het café op de hoek, via die wandeling in de natuur. En niet via ingewikkelde teambuildingsessies op de hei, of inschakelen van allerlei mediators. Ik gun dat iedereen. We hebben elkaar echt nodig.
Zoals Dirk zo mooi zegt: waar vinden we troost? In de aanwezigheid van de ander.
It’s been some time since I wrote an actual blog. My intentions were to write two blogs a week, but to be honest, I just can’t do it. I’ve started many blogs, didn’t finish them, deleted them, they didn’t feel right, they were more like I need to write something, because I committed to writing twice a week. And my motto has always been quality over quantity, so I will now only write when I feel inspired.
So, bumpy roads. The road to recovery from my burnout sure is one hell of a bumpy one. Every time I feel better, more energized, I fall back. I have discovered a pattern, because the step back is usually after having done something that triggers my anxiety. Or, when I fall off the wagon of doing the things that are beneficial towards my mental stability. And Sundays are usually the worst, because that is when I almost never see anyone and hardly speak to anyone. When I am stuck with myself and my thoughts and feelings. I fall back into overthinking.
Last week I had a week off, and even though I had nothing planned on paper, I did in my head. No pressure though, I would just see how things went. On Tuesday I had a minor medical procedure that would be simple, but was more painful than I had anticipated, and I was told to take it easy for a few days. So, the things I had planned in my head fell through. And instead of doing things that would not require much physical strength, I just fell back into worrying and overthinking.
The last few weeks I had already been struggling with some anxiety and panic again, but I got back up every time, probably pure on willpower. And last week it happened again, probably because of the procedure and unmet expectations. It’s like when I can’t do what I planned to, I sort of paralyze and am not flexible or creative enough to find an alternative. Procrastination sets in.
But then I watched an interview with a neurobiologist on burnout, and she stated that an intense burnout could take up to 5-6 years to fully recover, and sometimes you will never fully heal. That got me thinking, this is not even my first burnout, or period of being overworked. My first period was when I was not even 20, my first real burn-out when I was around 27, then I had a few episodes of anxiety and panic attacks over the next decades, and now this burnout. Maybe I never fully healed from the prior episodes, this combined with being a highly sensitive to begin with…. Maybe I should be gentler towards myself. Not so demanding. Ffs, I am almost 55, maybe it’s time to learn! That’s the kind of thoughts swirling around in my head, being too hard on myself.
Anyway, I found the interview very interesting and helpful. I have a need to understand things, ever since I was a kid. By understanding what is happening in my body I get less anxious. Some things I experience even have names, like anticipation anxiety. I do have this, every time I feel a bit better, I fear it will all fall apart. Sometime conscious, most of the times subconscious. I also know this comes from past trauma, the shock of sudden intense things happening, like the suicide attempt of my brother, and his eventual succeeded suicide, the sudden death of my father, the accident I had when I was just 16, and more things like this. Things like that have created a sort of pathway in my brain that says whenever I feel good, something bad is probably going to happen. It feels like the angel and devil on my shoulders, the angel saying it will be okay and then the devil going, no no, remember this and that? Don’t you start feeling good because you know it will not last! I know I can rewrite these pathways, but it’s not easy.
And my health concerns anxiety, I know it is all part of what I am going through, but part of me is like, what if the medical professionals are missing something. I kind of never realized why I had this, but then I remembered they misdiagnosed what was going on with my father, and even though this is decades ago and techniques and more are so much more advanced now, I still don’t trust.
And then there’s the things that are beneficial for my (mental) health, and I don’t know why I stop doing them every time I feel a bit better. So, I am committing to change those for good. Eating healthy and regular, get enough good quality sleep, exercise more than I do now, dare to ask for help when I feel stuck. Talk about what really is going on, instead of saying I’m good or ok. Be honest to myself. Do more things I love, even though it’s difficult to find things I love when I am on a down. My volunteer work with the hedgehogs is almost the only thing that really gives me joy currently. And the most difficult part for me, build up a social circle again. And continue with my mindfulness practice and yoga nidra, because this really helps.
I have also contacted a homeopath to help with this process, because I have had success with homeopathy in the past, and ever since I am taking the remedy she gave me (I don’t know what it is, we agreed on this, as my knowledge on homeopathy might get in the way), I have been gaining insights, seen patterns and more. Sometimes I even feel a sort of calm/peace come over me. So, I am taking steps, for sure. But the biggest realization was learning that recovery from burnout can take such a long time, so that confirms the need for taking good care of myself. And be grateful for the things that are good right now, the people that support me, my lovely pets. And above all, be gentle on myself and watch my boundaries.
It’s not all doom and gloom, really, compared to a few months ago I feel a lot better, life feels a lot better, I know I will get to a point where my mental health will return to a sort of neutral state. And I know it will require work on my part, but I am willing to put that in. I do realize that compared to people without mental health issues for me life is a bit more work, but that’s just the way it is. And that is ok. I hope my words, written and/or spoken help with feeling you are not alone if for you, like for me, life requires a bit more work.
Nou ze staan weer hoor, in jouw favoriete vaasje. Alweer 2 jaar niet meer hier he, maar al veel langer niet meer echt aanwezig. Ik hoop dat je het goed hebt waar je ook bent. En dat je samen met papa bent en Martin en je eigen papa en alle dieren die ooit bij je zijn geweest. Ik hoop dat je eindelijk rust hebt en helderheid.
Hoe het met mij gaat? Tja, laat ik nou eens een keer eerlijk zijn naar jou toe. Het gaat redelijk. Niet goed, maar ook niet meer zo slecht als een jaar geleden. Ik heb me altijd naar jou toe ingehouden over hoe ik me echt voel, om je te ontzien. En ook omdat wij nooit goed geweest zijn als gezin in het delen van onze diepste gevoelens en emoties.
Nee hoor, dat neem ik je niet kwalijk, ik heb daar zeker wel begrip voor. Ik snap dat jij ook niet anders bent opgevoed en daarnaast een product bent van jouw generatie. Ja, jammer vind ik het wel. Dat we nooit echt open zijn geweest naar elkaar. Het had onze band zo anders kunnen maken. Sterker. Omdat ik wel denk dat we best veel op elkaar lijken.
En nee, het is ook niet jouw schuld dat ik me zo voel als ik me nu voel. Ik weet dat jij je over van alles altijd schuldig voelde, en ik heb dat gedeeltelijk ook overgenomen. Ik besef me dat je misschien ook echt dacht dat je veel fout had gedaan in je leven. Gezien wat er allemaal is voorgevallen. En misschien had je anders met zaken om kunnen gaan, maar als je niet weet hoe? Als je als tiener te horen hebt gekregen dat je vader is overleden omdat je niet genoeg gebeden had. Tegenwoordig hebben we gelukkig zoveel meer kennis en tools om in te zetten.
Of ik van je hield? Ja, ik denk het wel, op mijn manier. Ik had zeker geen hekel aan je. En ik ben je ook dankbaar voor de mooie dingen die ik wel van jou en papa heb meegekregen. Zoals de liefde voor dieren en ook wel de natuur. En dat ik zonder de druk van een religie ben opgevoed. En op zich om respect te hebben voor andere culturen en meer. De liefde voor muziek, voor lezen, mijn intellectuele kant heb ik zeker van jullie.
Ja, er zijn natuurlijk dingen die ik minder fijn vond. Zoals het hunkeren naar waardering en erkenning wat ik maar niet van je kreeg. Wat je misschien wel had maar niet kon uiten. Dat ik me vanaf Martin zijn eerste zelfmoordpoging op een of andere manier nooit meer thuis heb gevoeld. Niet bij jullie, niet in Nederland maar vooral niet in mezelf. Dat ik mezelf naar een achterkamertje heb verhuisd om maar niet te hoeven voelen. Om bijna de rol van ouder aan te gaan nemen. De rol die jij op dat moment al een beetje van je af had gelegd en later nog veel meer.
Weet je, het is gek, ik kan me tot dat moment mezelf vooral herinneren als een vrolijk meisje dat altijd liep te zingen en dansen. Dat het thuis ook wel ok was. In ieder geval dat als er iets aan de hand was ik het niet echt gemerkt heb. Ik had natuurlijk ook nog geen referentiekaders. Maar daarna dus vooral op de vlucht ging als het te moeilijk werd. Op zoek naar ergens waar ik me wel thuis voelde. Voor mij was dat natuur, boeken, dieren, school. Later vooral tijd doorbrengen bij anderen, schoonfamilie, vrienden, werk. En bepaalde spirituele stromingen. Maar zolang ik niet dat meisje uit dat achterkamertje ga bevrijden en weer thuiskom bij en in mezelf zal ik altijd blijven zoeken.
Ja, ik snap dat je dat wel herkent. Ik denk dat jij je ook verloren hebt gevoeld, ontheemd. Ik vraag me vaak af of uit Den Haag vertrekken wel de beste zet is geweest. Want volgens mij had je het ondanks alles daar wel naar je zin. We zijn nooit meer terug geweest he, je wilde wel maar ook weer niet. Maar als het goed is brengen we je nog wel terug naar Scheveningen als de tijd daar is hoor. Misschien ben je dan ook eindelijk weer thuis. Naar een tijd waar alles nog goed en hoopvol leek.
Mmm, dat snap ik. Dat de herinneringen soms te pijnlijk waren. Dat je daar ook niet over kon praten, dat je die diepte niet in wilde. Want ik herken dat nu. Als je alleen bent en die herinneringen komen naar boven en je hebt geen manier om die te uiten. Als je tranen voelt opkomen maar geen schouder hebt om die op uit te huilen. En dat terwijl fysieke aanraking zo belangrijk is. Ik vond de laatste jaren met jou zo moeilijk, ik wilde er wel zijn voor je voor een kletsje en meer maar daar was meestal geen tijd voor omdat er zoveel praktische dingen te regelen waren. En een knuffel geven maar ik voelde altijd afstand. Maar je was ook eigenwijs, we hebben je zoveel aangeboden, maar meestal was het nee. En je deed zelf ook niet veel moeite om je situatie te veranderen. Daarin lijk ik denk ik niet op jou, ik doe dat wel. Zoals nu het vrijwilligerswerk bij de egels, waarom ben jij nooit zoiets gaan doen. Had je volgens mij echt wel leuk gevonden.
Oh, wat fijn dat je het ondanks alles wel waardeerde, dat leek vaak niet zo. Maar misschien konden we dat dan wel zien aan de dingen die je dan voor ons haalde, koekjes, drinken en meer. De Valentijns en verjaardagskaarten met mooie boodschappen. Maar veel van jouw gesproken woorden hebben littekens achter gelaten. Dat wij ongelukjes waren, waarom niet wij maar zij weggehaald waren, waarom iedereen je in de steek had gelaten. Dat deed je niet bewust, dat was uiting van verdriet en frustratie, dat snap ik, maar ze deden wel pijn, en voor zover ik me kan herinneren heb je nooit gezegd dat je spijt had van je woorden. Ik worstel nu nog met het gevoel van ongewenst zijn, en doe te veel mijn best om aardig gevonden te worden. En dat terwijl ik gewoon genoeg ben. Ik ben een warm en liefdevol mens van mezelf. Als ik zie hoe dieren op mij reageren dan weet ik voldoende. Ik hoef me niet anders meer voor te doen dan wie of wat ik in de kern ben. Ik mag er gewoon zijn zoals ik ben.
Nee, ik ben niet boos. Ik geloof dat boosheid niet heel erg iets van mij is. Omdat ik altijd alles van alle kanten probeer te zien en te benaderen. Nee, boos is niet het goede woord. Ik heb wel gevoelens van schuld, onmacht, van frustratie. Van het idee dat ik “iets moest” doen om jouw situatie te veranderen of verbeteren. Maar ik besef me nu dat jouw leven niet mijn verantwoordelijkheid was. Ik besef me nu dat iedereen zijn eigen leven heeft te leven en dat ik er wel kan zijn met een oor of een schouder en meer, maar dat het uiteindelijk eigen keuzes zijn. Ja, ik ben veel aan het loslaten.
Je hebt gelijk, het is inderdaad tijd om letterlijk op eigen benen te gaan staan. Dat meisje uit het achterkamertje te bevrijden en de zon weer te laten schijnen op haar huid. En haar innerlijke ster weer te laten stralen. En weer zingend en dansend door het leven te gaan. Om thuis te komen. En thuis te blijven. En dan kan ik alle hobbels in het leven aan.
Nou mam, fijn om toch even met je te praten, het gaat je goed, geef ze allemaal een knuffel daar, ik hoop dat het nog even duurt voordat ik mijn reis naar jullie mag maken.
Oh, en weet je, jouw Leo is er nog steeds he, Norma zorgt goed voor hem. Hij is wel oud, je had wel gelijk he dat hij oud zou worden.
I’ve been reading through some of my older blogs, and I’ve noticed that not much has changed for me. Not really. I still feel the same way about many things in life, and I still struggle with the same things. Since my last panic attack I have been worried again about my health, experiencing some weird symptoms, but somehow I remember that the last time I went through a similar period, my physical symptoms were roughly the same. Add to that having some discomfort probably caused by menopause, and as a high sensitive being very aware of the smallest changes in my body, and I am in danger of falling back into hypochondria. Sometimes I do feel it will never really get better, and then I realise it is all about accepting this is me.
Now, about the title of this blog. On judging. Yesterday I had an experience where I felt like being judged. The person that gave me that feeling I feel is a bit judgmental anyway, and has kind of a black and white view on life and people. And that is ok, that is how they are. Who am I to judge. And I just judged them hahaha. But it got me thinking.
I tend to get along with a lot of people, I try to see all sides of someone, and not judge on first impressions. Maybe people will think I am sort of a chameleon because of this, and a people pleaser. Maybe that is partly true, but being a high sensitive makes me look at all those sides, relate to what they are about. I try not to judge a book by its cover. But sometimes I do, I feel everyone more or less does. I for instance tend to be a bit judgmental about how people present themselves, for instance when a woman wears a lot of make up, or when someone is heavily tattooed, and I do realise that is very superficial, but still. I can’t help it. Maybe that is how I was brought up, I don’t know. My mother could be very judgmental. Especially when she got older. She was very black and white in her liking or disliking someone.
And we Dutch are apparently known for our directness, and even though I am open in what I talk about, I do feel this directness is not always a good quality. It can quickly become rude, and above all, there is no consideration for another persons feelings. By just blurting out what you feel or think about how someone looks or how someone behaves it can be very hurtful. If it is was done in a positive way than it’s perfectly fine, but I do feel a lot of the time it is not very positive. The rudeness I was pointing at.
Every time I think, wow, how would you feel if someone did that to you? Talked to or about you that way? And with social media and the internet nowadays it is even getting worse. It seems that behind a keyboard everybody seems to blurt out what they want. Again without thinking what that causes. Without compassion, without care. Only thinking about vending their own opinions and thoughts. Why? I do not understand.
Back to my experience, it wasn’t that bad, not really, but there was still a lack of compassion and understanding. Things where I am struggling to deal with, and them saying, well why don’t you then “just” change those things. If it was that easy I would have done so, really. And as I was kind of hurt and mildly blown away, and as I process things said to me a little slow, I did not respond how I should have responded. And that is something I maybe need to work on. Because afterwards I felt kind of offended, and a little mad.
We all judge, we all have opinions, and that is perfectly fine. But maybe before expressing we could think before we speak, think before we write. And find a balance on expressing our critiques with giving out compliments. Because you can never know what someone is struggling with from looking at the outside, from short conversations. You don’t know if they are having mental problems, just experienced some sort of loss, had some bad health news.
Words are real, and can be a powerful tool for healing and uplifting, can be inspiring and give hope, but can also be destructive.
I feel this also happens a lot in the workplace. It baffles me that you get hired on the basis of what you are good at, experienced at and instead of making the best use of those qualities when you get your appraisal most of the time they point out the things you are not good at. How not motivating is that? That they say you for instance need to work on assertiveness whilst your best quality is being gentle and understanding. And as long as not being assertive does not bother you in your functioning as a human being or in your work, why the need to work on that? I really dislike those kinds of appraisals. It’s all about being judged! We are who we are, and nobody is perfect.
In the end do we really know one another? Really know what’s going on? I feel we rarely do. If I see what I write in my journal, the feelings and thoughts that make it to this blog are just a small part of what’s really going on in my head.
So yeah, this might be a little vent blog, but still something that has been on my mind the last few days.
Yesterday evening I suffered a panic attack, luckily it had been a while since I had one, but I missed or rather ignored the signals my body was giving me, and did not take the measures needed to calm my nervous system. So, yeah. It happened again.
My recovery from burnout has been a road of two steps forward, one step back, and even though I consider this as a minor setback, it is a good reminder to stick to my routines. Meditation, yoga nidra, no sugars, journaling. Yesterday for instance I ate a whole pack of cookies, pure out of frustration. I have been worrying about all kinds of things again, my life, my work, the situation with Toendra, and now I also started worrying about/for others. Relationship problems, pet problems, work frustration and more. And I am still trying to bring light to these situations but it sadly still drains me. I still have not built up enough reserve energy to be able to handle this all.
I do want to go back to a state where I can do this without feeling drained. But for now, no, I am not there yet. So, good lesson again.
But, to get to why I wanted to write this blog today, I have a love confession to make!
You see, all my life animals have been there every time I was about to give up on life. My first difficult period I got a rabbit, named Guppy, that gave me so much joy that my heart opened up again. And with that I opened up to other people in my life, present and new. Guppy was an orphaned rabbit, his mother had rejected him and because of that he had fallen out of the nest and broke his paw, so he was not able to walk/hop like other rabbits. He was hand raised by my older sister and when he was old enough he came to live with me.
Then, during the second period, I got a dog, Elvis. He was an amazing little guy, so easy going, so loving. Again he came to live with me through my older sister. And again he healed my heart, and I was able to open up to other people again. Because a lot of people left, some I still don’t know why. And I even met a new love. Our first date was on world animal day, how fitting. And he and Elvis shared a birthday. Till this day I felt it was all meant to be. Guppy did leave me around the same time, he had a respectable age and had been suffering from abscesses for a while.
I wrote a lot about Elvis in the past, he was a very special soul indeed. He slowly became immobile in his back legs and carried this with strength and pride. He passed in 2012, when he was 16,5 years old. It was heart breaking, but we shared amazing years and I learned so much from him.
And now? Again an animal has come to save the day. And this time it’s not a pet. It’s a wild animal that I have the privilege to take care of for a few hours per week.
Last October I started doing volunteer work at a hedgehog rescue center near to where I live. Even though I was still deep in my burn out. It was one of my steps to recovery. To step out and DO something.
And then it happened. I fell in love. Head over heels. With these amazing little critters. How cute they are despite their prickly appearance. How they undergo this handling and treatment by humans with such grace. How they all have a unique character. Some are very bold and curious, others are shy and submissive, some are very angry and feisty. I love working with them, and getting to know them. I have even offered the centre to see if my knowledge on natural remedies can be of some help. This brings up another issue but that will be for another blog.
I started reading about them, looking at documentaries and more. And with everything I learned about them I loved them even more. They truly are amazing and so very useful. And so vulnerable and threatened by our human way of living at this time.
But for sure they started to heal me. Heal my heart. And I started opening up to people. To my fellow volunteers. Opening up in general. I started to reconnect with things I truly love. Animals, caring for others, nature, natural remedies. So much started to flow.
And now, I may have even found new friends through this. And that’s good as connecting to my own species had been broken for a while, for several reasons. So, yes, again animals have been, and will forever be, a big part of my healing journey. And I am so, so grateful for this.
So, yes, on this Valentines day, here is my love confession for the European hedgehog. Thank you for being in my life. And I thank myself for taking the step to do this.
And I thank the center and my fellow volunteers for being there for these amazing creatures. They need all the help we can offer for sure.
What I look at when I take them out to get them weighed.
Me captured lovingly looking at a hedgehog, photo taken by a fellow volunteer
I hope you have lots of love in your life, in whatever form,
I already fell off the bandwagon with my goal to write a blog every Wednesday and Friday. And that is ok. I am an intuitive writer and to be honest, planning does not fit in with being intuitive. Inspiration for me comes when it comes. Also, when I am tired I don’t feel inspired. And I have been a bit tired this last week.
But today I had a day off, where I spent resting, doing some chores around the house, some walking, took my cat Toendra out for a short walk while we still can. Just chilling.
While I was outside with Toendra, I felt inspired. When I saw her being in the moment and not looking sick at all, it started flowing.
Yesterday I listened to a podcast on happiness. The podcast was by Viva La Dirt League, three guys from New Zealand that I have been following for a few years now. They make short skits about the non-logic in videogames (and D&D), and they are so funny! They have made me laugh many times when I needed it. And I know they care about mental health, as one or more of them have been struggling with that themselves. In the podcast they were exploring what happiness means for them.
Yes, happiness. Interesting concept. Such a difficult thing to grasp, so fleeting. We all spend most of our lives searching for happiness. We look for it in others, in nature, in pets, in work, in hobbies, music, religion and more. But can we find it there? Should we not go inside to find it?
I do not believe a state of happiness is something we can be in all of the time. No matter how hard we try. No matter how much mindfulness and meditation and praying. Because life happens. Loss happens. And we often can’t control the things that throw us off track. We are not asking to get sick, get cheated on, loose a loved one, get fired. We are not asking for war, or being discriminated, abused. No matter what some people might say. We are not asking for it, at least not consciously.
I have spent many hours on manifesting happiness, I did all the work, spent hours journaling, meditating, reading, visualising and more. And even though I have manifested some things for sure, I often felt I was somehow better at manifesting bad things in my life. And with that I was labeling things as good or bad.
But the last few years I have been realising that a lot of this work is based on spiritual bypassing, on denying the dark sides of life. And how with labeling something as light or dark, good or bad, we basically set ourselves up for failure in our pursuit of happiness anyway.
I realised that we need both, for without darkness we would not be able to know light. Without loss we would not now love. Without heartbreak we would not now happiness.
It is about embracing it all. And realising happiness is not something to achieve. We live in a goal based society, so happiness has become another goal to achieve. No, happiness is an experience. Happiness is found in the little things, in experiences, in connections. I can experience those pockets of happiness. This feeling I sometimes get when I am out in nature and my heart just swells up for no reason. When after a few gloomy days filled with rain, the rays of the sun peeking through the dark clouds just make me smile. Give me a feeling of hope. That things will work out, no matter what. When the first flowers appear as a forebode for spring.
I often experienced these pockets of happiness when I was in the UK, on top of that Tor, when I first saw one of the lakes in the Lake District. I felt them during music festivals and concerts. I felt them with exercising, dancing, listening to music. I felt them in connections with others.
But most of all I felt them when connecting to animals. With my dogs, my cats, rabbits, guinea pigs, birds, mice, fish. And with wild animals, even captive animals. When there is just you and the animal and somehow everything else around gets blurred. Animals don’t judge, and they live in the here and now. They do not dwell in the past or worry about the future. They do feel love and emotions, just like us, I am sure about that. Maybe they have mastered a state of happiness. Even the animals that we treat badly still have hope. Never give up. I still believe we can learn so much from them.
That being said, we are animals too, and we are social animals. I do prefer to be on my own from time to time, but that has to do with my high sensitive nature. But I equally like spending time with others, especially when there is some form of likemindedness. Magic happens when you share experiences, when you open up, when you can have long conversations about things that matter. When you share a song together and a dance. A heartfelt hug. And even though I am still healing on the connecting to others department, I am starting to enjoy it again.
Happiness happens when you least expect it. Happiness is in the here and now. And if we cherish those pockets of happiness, if we have faith that they will come again when we are in a dark place, we can face anything and everything.
I have been in a very deep dark place for a long time and lost faith in my ability to ever experience those pockets of happiness again, but they did return. When I least expected it. And my dog Cheyenne and cat Toendra have been there for me along the way.
So, what is happiness for you? Is it the moments you share with your animals? Or your loved ones? I would love to hear, so feel free to comment.
Much love and light and pockets of happiness
Diana
Me and my sister in my happy place, the Efteling (I am the one on the left)
Een van de redenen dat ik zo lang inactief ben geweest is vanwege het weer belanden in een burn-out. Dat gebeurt natuurlijk niet van de ene op de andere dag, en ik heb de tekens weer gemist (of waarschijnlijk genegeerd). Maar goed, ik was op gegeven moment meer dan moe, en enorm emotioneel. Ik liep al een tijdje af en aan bij de huisarts vanwege lichamelijke klachten, maar eigenlijk was alles wat het fysiek kon veroorzaken al aangepakt dus ik snapte het niet.
Op een dag vroeg een collega ‘hoe gaat het nu echt met je?’ en toen brak ik. En belandde ik weer bij de huisarts waar ik niet kon stoppen met huilen en die zei, je zit midden in een burn-out. Ik werd verwezen naar de GGZ-praktijkondersteuner voor begeleiding. Ik wilde 50% blijven werken en ik verwachtte dat het met een paar maanden wel weer beter zou gaan.
Ik ging vlak na de diagnose met mijn zusje een weekje naar Edinburgh, maar door alles kon ik daar niet eens ten volle van genieten. Gelukkig is mijn zusje de beste van de wereld en had ze er heel veel begrip voor. Ik zou na het weekje nog een weekje vrij zijn. Maar de zondag na terugkomst uit Edinburgh begon ik keelpijn te krijgen en de dag erna testte ik positief op Corona. En toen viel ik volledig uit. Hoezo 50% blijven werken. Het leek echt op een ingrijpen vanuit een hoger iets, mijn lichaam zei gewoon, nee. Het is tijd om op de rem te trappen en tijd voor jezelf te nemen om te helen. Want Corona was al die tijd bij me weggebleven, en dat terwijl ik best vaak op plekken was geweest waar ik het eerder op had kunnen lopen. Maar nu was mijn immuunsysteem verzwakt en kon het virus toeslaan. Het beetje energie wat ik nog had, en uithoudingsvermogen, was compleet weg.
Dat was september/oktober 2022. Dat ik weer een burn-out had gekregen had meerdere oorzaken maar het overlijden van mijn moeder in maart dat jaar was zeker de druppel die de emmer deed overlopen. Ik kwam daarna namelijk in een zwart gat terecht, de POH noemde het een existentiële crisis. En dat was het ook, want ik voelde me compleet nutteloos en waardeloos en in de steek gelaten door de maatschappij, door mezelf, door anderen, door een hogere macht. Ik zag echt het nut niet meer in van mijn leven, en ik liep met gedachten rond om uit het leven te stappen. Maar ik kon dat mijn zusje en mijn dieren niet aandoen.
Toen ik de diagnose kreeg dacht ik meteen, nee niet weer. Het is niet de eerste keer in mijn leven dat ik een dergelijke periode doormaakte, en altijd waren heftige gebeurtenissen/persoonlijke verliezen de oorzaak. De voorlaatste keer dat ik zo’n periode doormaakte heb ik hulp gehad van een psycholoog en die heeft mij toen getest op autisme en hoog sensitiviteit, de test wees uit dat ik enorm hoog sensitief was en daarnaast erg empathisch. Zelfs zo dat ik pijn van anderen, fysiek, emotioneel, mentaal, letterlijk zelf voel. Ik begreep dat hoog sensitiviteit geen persoonlijkheidsstoornis was maar dat ik ben geboren met een meer dan gemiddeld gevoelig zenuwstelsel.
Maar hoe ben ik nu weer zover gekomen. En waarom duurde het dit keer zo lang voordat ik me echt beter ging voelen. Ik geloof oprecht dat de premenopauze niet meehelpt, maar ik heb de afgelopen jaren nogal wat verliezen/veranderingen moeten doorstaan en geen tijd genomen om bij te tanken. De jaren dat mijn moeders Alzheimer steeds erger werd hebben bij mij heel veel impact gehad, ook omdat het me een enorm gevoel van machteloosheid heeft gegeven. Haar overlijden was intens en nog steeds voel ik me schuldig over hoe bepaalde zaken zijn gegaan. Verstandelijk weet ik dat het niet anders kon, maar mijn gevoel zegt wat anders.
Een scheiding, verhuizing, een mislukte emigratiepoging, een mislukte eigen onderneming, bij terugkomst in Nederland nergens recht op hebbend, bij mijn ex moeten wonen, een kantoorbaan moeten zoeken, bijna zonder geld gezeten/dakloos geweest. Ik voelde me een complete mislukkeling. En toen het weer een beetje beter leek te gaan begon het proces met mijn moeder, kwam er een pandemie, kreeg mijn ex een hartinfarct en bypassoperatie en heb ik zoveel mogelijk geprobeerd er voor hem te zijn en te zorgen. En daarbij vrijwel fulltime gewerkt al die tijd, zelfs vaak extra gewerkt. En daarnaast niks meer voor mezelf gedaan. Yoga viel weg, meditatie, geen werk meer met dieren, geen mogelijkheden de natuur in te gaan, niks creatiefs, vrijwel geen contact meer met mensen van voordat ik naar Engeland ging. En ook dat is iets wat ik meerdere malen in mijn leven heb meegemaakt, mensen die uit mijn leven verdwenen terwijl ik daar niet om gevraagd had en op dat moment misschien juist mensen nodig had. En dat ik dat niet snap, dat ik dan constant denk wat heb ik verkeerd gedaan. Is dat mijn straf voor de mensen die ik bewust uit mijn leven heb geschrapt. Maar als hsp wil ik ook niet mezelf opdringen, me te veel voelen, ik vraag zelden om hulp, dus dat helpt allemaal niet. Geen rijbewijs hebben en in een plaats wonen waar amper OV is werkte niet mee.
Ik begon na te kijken/lezen hoe ik vorige keren uit deze periodes ben opgekrabbeld. De eerste periode was een verliefdheid een belangrijke helende factor. De tweede periode ben ik meer met mindfullness en spiritualiteit aan de slag gegaan. Maar altijd was het door actie te ondernemen. Kijken waar ik blij van werd. Fotografie, schrijven, yoga, Mandala tekenen en meer. Dingen te doen die mijn batterij konden opladen en vooral ook weer onder de mensen te komen, erop uitgaan. Want ik trek me altijd terug als ik het mentaal te moeilijk vindt.
Ook nu trok ik me weer terug. En verdronk ik vooral in het niet meer zien van mogelijkheden maar alleen maar onmogelijkheden. En dat hielp niet. Gelukkig had ik veel steun aan de gesprekken met de praktijkondersteuner en later ook met de psychosomatische fysiotherapeut. Zij gaven me opties, handreikingen. Leerden me kijken naar wat ik wel had en kon doen. Maar ik bleef terugvallen. Ik deed vaak een stapje vooruit, 2 stapjes terug, 2 stapjes vooruit, stapje terug. Het ging op en neer.
Wat me uiteindelijk wel hielp was het accepteren van mijn hoog sensitieve aard. Ik begon erover te lezen, filmpjes te kijken. En ik begon me te beseffen dat ik door mijn hoog sensitiviteit dingen anders ervaar dan de meerderheid van de mensen. Dat ik vooral dieper ervaar. Intenser. Dat het bij mij ook langer duurt om dingen te verwerken. Dat periodes van rouw langer duren dan bij niet hoog sensitieve mensen. Dat het feit dat ik hele dagen denk aan anderen en dingen die gezegd en gedaan zijn, of niet gezegd en gedaan niet echt standaard is.
Maar als hsp kan ik wel enorm genieten van muziek, natuur, kunst. Dit kan me heel diep raken, in vervoering brengen. Tranen komen dan als vanzelf, dus dat was ook handig om de eerste tranen te laten komen. De andere kant is dat ik, wat gezien wordt als negatieve ervaringen, dus ook zo intens ervaar. Verlies, onrecht, slecht nieuws.
Ook fysiek voel ik de kleinste veranderingen in mijn lichaam, en ben gevoelig voor veel chemische stoffen. Overgevoelig voor bepaalde voedingsstoffen en meer. Ik ben geboren met eczeem en dat verbaast me eigenlijk niets. En doordat ik als hsp een enorme overdenker ben heb ik ook een neiging tot hypochondrie. Een pijntje is meteen iets ergs, druk ergens door spanning is een hartprobleem, en ga zo maar door. Ik ben dus vaak op zoek naar geruststelling daarin. Maar ik kan mezelf letterlijk ziek denken, dus ik heb heel erg veel last gehad van, soms hevige, paniekaanvallen.
Daarnaast ben ik van nature iemand die conflicten uit de weg zal gaan en niet competitief is. Ik kan de energie die daarmee gepaard gaat gewoon niet goed verwerken, ik word er soms letterlijk ziek van. Ik kan wel alles van alle kanten zien, en heb begrip voor iedereen. Ik kan goed luisteren, echt luisteren. Ik ben niet goed in fysiek contact door mijn empathisch vermogen omdat ik niet goed kan onderscheiden wat van mij is en wat van een ander. Maar als het wel goed voelt dan geniet ik dus ook weer enorm van dat fysieke contact.
Ik kan niet tegen onrecht, zeker ten aanzien van dieren/natuur/kinderen en minderheden. Het nieuws kan ik depressief van worden en beelden van oorlogen, natuurrampen en dierenleed draag ik soms dagen met me mee en bezorgen me nachtmerries. Zeker dierenleed.
Ik kan niet goed tegen veranderingen in het algemeen, maar aan de andere kant heb ook wel behoefte aan nieuwe ontdekkingen. Ik ben geen echte introvert maar ben wel graag op mezelf om bij te tanken. Maar ik vind het ook leuk om bijvoorbeeld door oude steden te wandelen en in geschiedenis te duiken. Ik word blij van dieren en natuur, maar vaak wat minder blij van mensen en hoe ze met elkaar omgaan.
Slechts 15-20% van de bevolking is HSP, dus het is ook heel moeilijk uit te leggen aan iemand die dit niet zo ervaart hoe het is. Hoe als ik iemand zich pijn zie doen ik die pijn letterlijk in mijn lijf voel. Dat als iemand huilt om verlies van een dierbare ik ook ga huilen. Dat als iemand blij of verliefd is ik dat dan ook voel. Dat als iemand mij een knuffel geeft of neemt, dat ik zoveel voel dat het voor mij te veel kan zijn. Dat ik zo intens van een film of boek kan genieten dat ik letterlijk moet huilen. Geen tranen van verdriet, maar gewoon omdat ik zo geroerd ben. Dat ik een kamer in kan lopen en helemaal blij zijn, maar als er een negatieve sfeer hangt ik me helemaal leeg voel lopen.
Een bioscoop is voor mij tegenwoordig te overweldigend met die enorm harde muziek/geluiden en flitsende beelden. 3d is aan mij niet besteed, ik word er letterlijk misselijk van. Net als alles wat te snel/hard gaat. Een achtbaan zul je mij niet in zien.
Ik heb meer tijd nodig om bij te tanken na een intense gebeurtenis dan een ander. De pre-menopauze met al die hormoonveranderingen waar ik nu inzit is werkt ook niet mee. Soms kan ik niet onderscheiden wat nu bij mijn burn-out hoort en wat bij de pre-menopauze. Het doet me denken aan mijn puberteit.
Voor mezelf opkomen en in mijn kracht gaan staan betekent voor mij wat anders dan voor de meeste mensen. Voor mezelf opkomen in mijn geval betekent vaak moeilijke situaties uit de weg gaan. Mijn kracht is liefde en zachtheid. En dat mag ik weer gaan waarderen. Niet mezelf anders voordoen dan ik ben.
En piekeren, dat kan ik als geen ander. Zorgen maken. Doemscenario’s in mijn hoofd laten afspelen. Mezelf kleineren en negatieve gedachtes over mezelf. Als ik mijn dagboeken e.d. teruglees dan denk ik wel eens, goh, zou je ooit zo tegen een ander praten? Nee toch?
Mijn werkgever was gelukkig heel coulant, en op zich verliep het herstel voorspoedig en zou ik tegen de zomer weer bijna volledig hersteld zijn. Maar door een situatie bij mijn werkgever kreeg ik helaas een flinke terugval. Ik kwam nu in een situatie terecht om eventueel bij mijn werkgever weg te gaan. Dat hele proces gaf me echter alleen maar nog meer stress en ik bleef echt hangen in mijn herstel. Mijn burn-out was nu ook nog eens werk-gerelateerd.
Ik weet niet precies wanneer ik nou een knop heb omgezet, maar ik kwam in actie. Ik kon geen ander werk zoeken, ik kon me dat niet veroorloven. De voordelen die ik nu had, het thuis werken, redelijk goed betaald voor wat ik deed, de redelijke flexibiliteit. Ik had geen garantie dat ik dat ergens anders ook zou krijgen. Maar mijn werk gaf en geeft me geen voldoening. Ik heb mijn hele leven iets willen betekenen. Iets doen wat impact heeft. Het was de reden dat ik met dieren wilde werken. Dat ik wilde schrijven. Al mijn keuzes op dat gebied waren altijd vanwege die reden. Dus ik besloot mijn werk te laten voor wat het was en het daarbuiten te gaan zoeken.
Ik begon met me te focussen op de goede kanten van mijn HSP, die zachtheid, die bemiddelingskwaliteiten. Het goed kunnen luisteren en observeren. Details zien die anderen niet zien. De grote lijnen en verbindingen zien die anderen niet zien.
Het weer in gang zetten van mijn creatieve kant, mijn schrijven, muziek maken. Mijn natuurlijke verbinding met natuur en dieren herstellen en benutten. Proberen anderen te laten zien hoe mooi en waardevol de natuur is. En hoe onmisbaar.
Een van de stappen die ik heb gezet is vrijwilligerswerk gaan doen bij de Egelopvang in Papendrecht, en ik geloof oprecht dat dit een van de meest belangrijke stappen is geweest naar mijn herstel. Het weer met dieren werken, gesprekken met mensen over dieren en natuur. Wat was dat nodig. En zoveel fijne mensen ontmoet. Waar misschien zelfs wat vriendschappen uit kunnen ontstaan.
Ik ben begin december volledig hersteld gemeld. Dat wil niet zeggen dat ik ook volledig hersteld ben, maar fysiek kon ik het weer aan. En nu merk ik dat er dagen zijn dat ik weer bruis van de energie. Ik ben daarnaast ook weer gezonder gaan eten. Weer zelf gaan koken. Ik probeer ook een balans te vinden met bewegen, want hele dagen op kantoor zitten is eigenlijk helemaal niet goed voor mij. Ik ben dus ook aan het afvallen. Maar of ik ooit weer op het niveau kom van voor 2019, dat weet ik niet. En dat geeft ook niet.
Ik besef me dat HSP zijn meer een zegen is dan een vloek. Een balans vinden hierin is voor mij de kunst. Het kunnen geven zonder leeg te lopen. Bij mezelf blijven, niet constant bang zijn voor afwijzing en op zoek naar bevestiging bij anderen. Niet altijd alles bij mezelf zoeken. Beseffen dat mensen komen en gaan in het leven en dat daar soms niet een specifieke reden voor is. Ik vind de trein metafoor daarin heel fijn, dat sommige mensen een klein stukje met je meereizen, anderen wat verder en heel soms de hele reis bij je zijn.
Ik besef me ook dat ik van ver ben gekomen. Dat ik daar trots op mag zijn. Dat ik het toch zelf heb gedaan. Met hier en daar helpende handjes en begeleidende woorden, en daar ben ik enorm dankbaar voor.
Ja, ik ben blij dat ik zover ben gekomen, en ja, uitdagingen komen er altijd, grote en kleine. Maar heel af en toe voel ik me zoals ik me voelde toen ik samen met Cheyenne die Tor had beklommen op Dartmoor, in de stromende regen. Dat gevoel wat ik had toen ik daar stond. Dat ik leefde, dat haast euforische gevoel. En dat geluk dus in dat soort momenten zit. Dat ik dat soort momenten en gevoelens mag koesteren. En dat ik terug kan grijpen naar dat soort momenten als de donkere wolken zich weer in mijn hoofd samenpakken. Want ik besef me ook dat dit bij me hoort. Mijn blog heet niet voor niets Balancing Shadows. Want dat is mijn leven. Altijd balanceren tussen licht en donker. En dat is mooi. Dat betekent dat ik in ieder geval een rijk leven heb. Nee, het is geen moment saai in mijn hoofd. Maar ik begin weer vertrouwen te krijgen, want dat was volledig weg. Vertrouwen in mezelf, in anderen, in het leven. En dat voelt goed.
Op naar de volgende fase van mijn leven.
Aan de buitenkant kun je niet zien of iemand mentale problemen heeft, en de meeste mensen weten ook niet zo goed hoe ze er mee om moeten gaan. Maar besef dat je niet alleen bent. Zeker niet. Vraag hulp, onderneem actie. En als je zelf geen mentale problemen hebt maar wel iemand weet die aan het worstelen is, ben er voor diegene. Geef een luisterend oor, een schouder om op te huilen. Soms is dat alles wat nodig is voor diegene om de volgende stap te zetten. En dat kwartiertje van jouw tijd kan voor hen een wereld van verschil betekenen.
Balancingshadows 